Алс зайдуу \аймгийн төвөөс\ нэгэн жижигхэн төв суурин газраас хол буйдхан суманд Сэмжид хэмээх эмгэн Саруул гэх 20 гарч буй хүүгийн хамт хоёулхнаа амьдардаг байв. Тэднийх өмч хөрөнгө гэх зүйлгүй тавилга гэх ч олигтой бүтэн юмгүй, нар сар гэрэлтсэн , шавар байшинд ядуу зүдүүхэн \мөчиг тачиг\ амьдралын бор хоногуудыг өлмөн зэлмэн өнгөрөөх нь хэвийн үзэгдэл болжээ. Саруул ядуу амьдралдаа гутран ээждээ уурлан хаалга савж гарах нь ердийн л нэг өглөө бүр болдог үзэгдлүүдийн нэг бөлгөө. Сэмжид хөгшин өвчинөөр өөд болсоноор Саруул их зүйлийг ойлгох ба эгэл жирийн амьдралыг энд харуулах бөгөөд хэзээд уйдамгүй сайхан түүх маань уйдаахгүй гэдэгт итгэлтэй байна.